Ay Dolanırken Nevroz’a Şiiri - Suna Aras

Ay dolanır ten nevroz’a
Sevince toprak aşktır çoğalan
Yüzünün ıslak tuzuna
Oğul verir…
Silah çatmalarından düşen kurşunla
Acısı perçemine büyür alnın
Her bir tarafı uçurum…
Yüreği üzülen dağdır zulümler
Sarrafıdır efelenir…
Uygunsuz fermanlar dalar geceyi
Beslenir acın yorar düşleri.

Utanan yanımdır Yeşilyurt
Kirletilir sakalları Hitler’li bir hışımla
Ödül layıktır karama
Yüreğim üşüyüp ufalansa da
Durur dirence dizlerin
Toprağa düşürdüğüm öfkeme oğul
Kuşun sektirir gözlerin
Ölümüne emin
Düşer damlarına Diyarbakır’ın
Ve parlar ateş…
Ve ateş…
Ateşin çocuklarını doğurur
Sevdaya eş.

Gül diyor ölüme Nevroz
Açan, uğunan üç renkte
Gel ki…
Yenik bir insanlıktır onur
Güneşte bir parça buz
Cehennem Halepçe’de.

Sindirilmiş duyguların basılmış akşamları
Var mıdır arkası umutların
Bu ihanetin de özüne
Mutlak bir yanılgıyla dirimimi ağulayan
Ayağa kalkmıyorum önünde insan.

Umar saydığın dağlara yürürken bahar
Armağanlaşır yeşile…
Çözülür saçlarına sevda
Çiçekler sarı açar…
Gül yüzlü muhabbetler kurulur
Zilan’ın deresinde
Mizgin taşır özgürlüğe gelinim
Mizgin taşır özgürlüğe.

Mizgin: (Kürtçe) Müjde