Ay Doğmadan Evvel Şiiri - Emine Nur

Ay doğmadan evvel
Güneş batmadan daha
Aç bir kedi veya üşüyen bir köpek
Gün bitmedi, umut var hâlâ

Rüzgar esmeden inleyerek
Henüz yaprak düşmeden saçlarına
Güz gelmez, soluyorum daha
Ölümü anımsatmayan bir hava

An geliyor ki nefesim daralıyor
Anılar kimi zaman ağırlık yapıyor
Yine de başım dik, eskisi gibiyim
Yalnızca omuzlarım ağrıyor

Sen gitmeden evvel bu şehirden, bu sokaktan
Yol kenarı çiçekleri ne hoş kokardı
Gök lacivertti, lilaydı
Benim de görebildiğim renkler vardı