Ay damlıyor Şiiri - Mustafa Yuka

baharı soluyorum,
ay damlayan kayısıdan.
baharı dinliyorum,
ateş böceğinin ışığından
ve
sabahı geciken geceden.

yüreğim,
ödünç ışıklar topluyor,
donmuş bir ilkbaharın sabahında.

seni bekledim,
ay ile beraber.
ay tepemdeydi,
sen yoktun hala evrende.

ışıklar dökülüyordu
kayısı dallarından,
ışıklar,
üç defa yandı.
birincisi boş,
diğeri nahoş,
üçüncüde sen göründün,
gözlerini kaybetmiştin.

yıldızlar topluyordum bahçemde,
en güzelini sana ayırdım.
üstüne de adını yazdım.
kaybolmasın diye gözlerim.

sen hala yoktun evrende.
bir sebebi olmalıydı.
saatler mi durmuştu,
yoksa,
benim yelkovan mı çıldırmıştı.