Ay'da Düğün Şiiri - Emin Baydil

Çıplaklığımı
Pazara götürmüştüm,
Çulsuz diye almadılar...

Zamanın nankör,
İnsanın bir bilmece olduğunu;
Çiçeklerin bir açıp, bir solduğunu,
...ve,
Büyünün geceyle gelip sabah bozulduğunu,
Nasıl unutabilirdim? ! Bilmiyorum...
Unuttum işte! ..

Demek ki, eksik bir şeyler vardı ortada,
Sevgiydi istediğim onlardan,
Hayret! Aldırmadılar...

İpekli,
Gün ışığında parlak,
Elbiseler içinde göründüm.
Pazarda ve mavi sonsuzluğun yollarında bir gün,
En uzak yıldızlara yürüdüğümün,
İsmini “Ay’da Düğün” koydum.
Kıskanmadılar...

Yaşayanlar bu beldede,
Hiç yorulmamış, yokuşlar çıkmış değil.
Her ne varsa kucakta, elde,
İnsanlar bu beldede,
Bir çivi çakmış değil...
Her biri bir sevdâda,
Kendi dünyalarına, anlaşılan gömülü.
Ha siz!
Ha, mezarında çürüyen ölü, farkınız yok!
Dedim de inanmadılar...

Sanırsın ki,
İçleri oyulmuş kabak kısırlığında.
Bu tarlalar neyi bekler? Kış değil!
Bir yangına hamile,
Şu nesiller saman kuruluğunda.
Yakarsa sizi yakar,
Ateşi ateş değil! ..
Dedim mi? Bilmem.
Duydular mı? Hiç sanmam...

Bu beldede insanlar, bakmasına baktılar.
Fakat, uyanmadılar...

1995-Kastamonu