Ay çocukları Şiiri - Gencay Coşkun

Sararmış bir yaprak
düştü usuldan
düştü dalından
Gecenin kıyılarında toprağa.
Bulutlarla kaplı gökyüzünü,
Ay parçalayarak aralıyordu
Gecenin sessiz vakitlerinde.
Işığını çaktırmadan kimsesiz gönülleri
Isıtmak için salıyordu dünyaya.
Alabilene çoktu bu ışık aslında
Anlayana ise bulunmaz ilaç gibiydi

Kaç kişi güneş dururken
Ay yüzüne bakıyordu ki
Kaçıp saklanacak bir yer ararken geceleri
Ay’a sevdalı gönüllerde
Güneş sırasını savdığında
Sabah yeni başlıyordu aslında
Sıcacık simidini
Çaya banıp yerken
Küçücük adamlar
Avuç içlerine kadar nasır tutmuş elleri,
Dibine kadar yaralı gönülleriyle.
Gecenin kapıları açılıyorlardı
Ucu yanmış bir hikayede
Ay çocukları uyanıyorlardı

Kesme taşlı kaldırımlarda
Çığlık çığlığa bir hayat başlıyordu.
Ucu bucağı yoktu sokakların
Tut tutabilirsen,
En köşelerinde saklı, gizli kalmış duygularını.
Yaramaz Ay çocukları gibi
Gecenin orta yerinde koşturup duruyorlardı
Sonra terleyip hasta olmaları
Hayatın cilvesi
Hastanın salakça çabasıydı.

Ay’ın çocukları
Gündüzleri güneşi tutsağı,
Geceleri imparatorluğunun
en özgür sahibi oluyorlardı,
Geceye hüküm salıyorlardı,
Gündüzleri ağlıyorlardı.
Bir yerlerde kaybettiklerini arıyorlar
Bir yerlerde hayatın bedelini
En ağırından ödüyorlardı.

Ne zaman kendini özgür hissedersin,
Bir çay içerken,
Yolda gezerken mi,
Yareninin göğsünde uyurken mi?
Herhangi bir zaman diliminde,
Herhangi bir yerde olurken mi?
Kim bilebilirdi ki,
Kendi içinden başka.
Her ihtiyaç bir tutsaklıktı aslında,
İhtiyacını gideren neyse,
Efendinde oydu.
Efendiler götürsün sizi derken
Efendiler götürürdü
Köleliğin bu kadarı bize fazlaydı.
Ekmeği için adım atmayan
Ekmeğinin gerçek tadını,
Nereden bilecekti.
Ona anlatılmış suyunun suyu bir hikaye sanırdı
İnandığı yalanla
Koca bir ömür yaşarlardı

Ay çocukları,
Her zaman aç kalırdı.
Ekmeğinin başağının rüzgarda sallanışını izlerdi
İzlediği başağa her tanesine
İsimler takar
Her birini ezbere bilirdi.
Kıyamazlardı hiçbir tanesine
Zamanda döner dururlardı özlerine

Geldikleri gibi giderken hayattan herkes
Ay çocukları
Gittikleri gibi geri gelmezlerdi.
Gide gide ay çocukları tükenecek,
Gökyüzü son kez ağlayacaktı için için
Yıldızları dökülmüş bir kainat
Ne kadar güzelse gecede,
O gece o kadar cılız,
Bu dünya o kadar sessiz olacaktı.