Ay Avlusu Şiiri - Ahmet Günbaş

1.
Şarabın akranıymış giden
Sürgünsepet lâl üzümleri
esrikliğini düşürmüş kederinden

Ne ezanı küstürmüş ne çanı
On parmağın hüneriyle seferi
Türkücek yoğurmuş dumanını
Yaygılar dokumuş dost hatırına
kökboyalarıyla dipdiri

Zeytin damarlıymış hayli öpüşken
Toprağın teniyle sevişmiş teri
Kah kekik kokarmış kah fesleğen
Düşman çatlatırmış balı şekeri

2.
Yakarısı ulaşmamış göç tanrısına
insafsız çığlıklarla savrulurken
Unutulmuş külün utancı taşın yası
Tanıklığı saydam bir çınarın
Huu! dedikçe koşturan patikası
sokağın telaşına yakın

Ah çırak dursak ay avlusuna
bir aşk aralığı bulsak da havalansak
cumbası çınlasa kahkahaların
Öğütülmüş zamanın unuyla
halkalansak ocakbaşı...

Çat kapı kimsece sokulsak? ..

Sen hey yolların yutağındaki yolcu
Adam gibi kaybolsan yüreğim yanmayacak