Ay'a Tutulan Şiir Şiiri - Bahadır Çelikbaş

Ay tutuldu, kara sardı gözlerimi gün vakti.
Dil tutuldu, hara vardı destanlarım bilmedim.
Yahşı, yaman ne var ise gördüm amma dünyada;
Senden yiğit, senden güzel, senden özge görmedim...

“Ay” dedim ben, kıskansa da “Kamer” denen o ışık.
“Duy” dedim hep, gönlümdeki sükût bilmez kederi.
Lakin senin benden öte çevirdiğin her bakış,
Zannetme ki değiştirir bu mukaddes kaderi.

Sen ki âsi, hüküm geçmez; sen ki güzel, yegâne.
Sende saklı destanlarım, sende gizli asırlar…
Bin yıl evvel o bozkırda sen de vardın değil mi?
Düşümüzü bilmeyenler bizi hiç sormasınlar.

Evet, ben de görüyorum o tılsımlı rüyayı.
Ve bir kayın ormanında açıyorum gözümü.
Uyanınca avuçlarım kardelen kokuyorlar,
Biliyorum, unutmadın sen de hâla yüzümü.

Biliyorum, Tanrı yazdı seni benim bahtıma.
Meğer bin yıl beklemekmiş imtihanım acunda.
Ay yüzüne râm olup yürüdükçe korkum yok,
Gam mı bana sürgün varmış, ölüm varmış ucunda?

*

Gün gelir de hatırına düşer mi acep yolum?
Gözlerime bir an bakıp “Ben de” der mi o dilin?
Bin yıl daha beklemeye yüksünürsem nâmerdim!
Değecekse avucuma masal misâli elin.

Kırmıştın ya bu âşığı “zamanla geçer” diye,
Geçen yalnız zaman oldu, sevdan kaldı pâyidar…
Son nefeste son sözüm, ismin olsun diyorken;
Sense benden kaçıyorsun, kaçabildiğin kadar.

Sen kaçarken yüreğimin aşka nâzır yanından.
İzlerine damla damla hat çekti gözyaşlarım.
Ve Tanrı’ya senin için yakardığım her gece,
Hatırâna revân oldu katar katar düşlerim.

Yık artık o arkasına saklandığın duvarı!
İşte benim avucumda sadâkatin nişanı.
Gelip alsan, sende kalsa ömür boyu kilidi,
Kül etmesen ardın sıra doludizgin koşanı.

Hiç mi yormaz dimağını bu ozanın halleri?
Et ve kemik dayanır mı böyle aşkın narına?
“Kerem yanmış” diyorlarsa vardır elbet hikmeti,
Yanınca mı varacaksın Bahadır’ın farkına?

(25.02.2012)