Ay Şiiri - Mesut Yüksel

Dünyadan bakıldığında
gök cismi değildin sen;
zamanın alnına bırakılmış
gümüş bir kader halkasıydın.

Karanlık senden öğrendi
nasıl aydınlanacağını.
Ağaçların arasından
sessizce süzülüp ruhuma girdin;
nefesini tutmuş bir ayin gibi
bekledin gökte:
yalnız, parlak, erişilmez.

Adın kazındı
taşın sabrına,
kil tabletlerin derin uykusuna,
ateş başı duaların sıcaklığına.
İnsan yolunu yitirdiğinde
gözlerini sana dikti;
gece, ancak seninle anlam buldu.

Medcezir oldun gönüllere,
denizlerin içini titrettin.
Gücünün izi
şiir olup aktı dillere,
ezgi olup yükseldi göklere.

Bu bir ay ışığı sonatıydı;
aydınlığın
notalara dökülüp
kalbe işlendi.

Sen, insanlığın en eski gizemi,
dünyanın susmayan tanığı,
uyku ile uyanıklık arasında
nöbet tutan
evrenin en kadim bekçisisin.