Ay Şiiri - Tuncay Ulak

Sen parıldamasını düşünüp güneşin,
Büyüklüğünü anladın güneş olmayı seçtin,
Gün oldun, günleri gün ettin.
Sevildin,
Çünkü insanlar senle aydınlandılar.
Seni hep yüreği çocuklar gibi cıvıl cıvıl olanlar bekledi
Bir an önce geceyi öldürüp sabaha doğman için,
.
Ve o insanlarla arkadaş oldun.
Yani sen güneş oldun…
Bense bir ay oldum sevda evreninde.
Aslında güneşin tutsaklığında cılız bir parıltıydı ay.
Aldandım gecenin zifirinde görünce,.
Devleştirdim fikir büyütecimde,
Ay oldum, güneşe bağlandım.
Yalnız gecelere merhaba dedim, sevilmedim.
Senin ışıkların altında günboyu kahırlanan,
Takatları kalmamış geceyi düşünen,
İhtiyar ruhlu insanlar bekledi beni.
Işıkların yormuş onları, beni görüp uyudular.

Anlayacağın sen güneşsin, ben ayım.
Ben senden ışık alırım, sana bağımlıyım, sensiz olamam
Sende benle olamazsın.
Öyle ya; ne zaman gündüz kucağında ay gördük ki?

Sen binlerce cıvıl cıvıl çocuğun, yüreği zengin anası,
Ben gecelerin fakir yetimiyim.
Dedim ya; sen güneşsin ben ayım,
Benzer ama ayrı,
Varsın gündüzler senin olsun,
Karanlıkları ben alayım,
Ben zaten sevdanın yetimi,
Ben zaten gecelerin adamıyım.