Ay Şiiri - Ömer Faruk Zülfikar Bakuri

Beyza nigar serap hilal
Semra sanem bahar nihal
Bir de esma aya varıp
Dolaşmışlar mahal mahal

Beyza söyler allah aman
Bu ay vatan gök hac liman
Mars venüslü kıblemiz ay
Deyip gezi zaman zaman

Hem arafat hem kabesi
Kuran okur her nefesi
Nuhun gemi bura diyen
Der gemi halk ad yafesi

Nigar da der bu ay küre
Sanki irem ruha göre
Sordum tufan hem ahiret
Tufan biz der son bahire

Ayda meryem gören serap
Der burası nebi turap
Serap demiş evin meryem
O göstermiş mey ve şarap

Hilal görmüş kudüs nehar
Der ki bu ay imran bahar
Ay kudüste bakara söz
Okur imran pek aşikar

İmran demiş hilal kavil
Kavil sözü edem tevil
Hak tufanın mührü bu yurt
Bilip örten iblis devil

Aya söyle mihrap mana
Mihrap yeri hızır hana
Hızır tutmuş zülfikarı
Söz söylüyü tüm cihana

Semra söyler hızır kalem
Kalem kalem yazar alem
Sakalları ak ve pakça
Hep sözleri dilem dilem

Sanem de der ayda halay
Halay horon alay alay
Hem oynayıp yırlayanlar
Sözler deyi olay olay

Çalgı kaval arp ve keman
Oynayanlar sanki şaman
Müzik beste saba makam
Nakaratlar aman aman

Bahar görmüş ayda umay
Umay evi koca saray
Der ki umay ne de güzel
Gören deyi türkan şoray

Nihal de der bu ay tarih
Her bir yanı asker çerih
Çerih subay rütbe rütbe
Ankara der sarih sarih

Esma ise görmüş kibel
Fırat lena süpan cebel
Bakar herkes semah dönüp
Deyi bura kapı babel

Kibel elde anahtar var
Ol hatun ev duvar duvar
Bir testisi bir de orak
Merkep ile birkaç davar

Der ki kibel evin miras
Miras evin kalas kalas
Bağın bahçen nebat ekin
Nehir suyun fırat aras

Kibel demiş türük evim
Afrasiyab evim devim
Hodri meydan söyler isen
Nefer sefer hep görevim

Esma demiş kibel yaman
Bak öküzün boynuzu kan
Tavuz kuşun desen desen
Merkebin se işi duman

Kibel demiş ay evim kız
Ol öküzde boynuz ikiz
Tavuzumun nakışı bin
Merkep duman hesap bakız

Esma da der kibel torban
Perde perde yelek urban
Dersin torbam içte elma
Ol elmayı görek kurban

Kibel söyler elmalar bal
Ben elmaya oldum hamal
Bal elmamın haberini
Sen var anlat cenup şimal

Ay elması bir kalp gibi
Elma malik kibel bibi
Esma dese elman garip
Kibel söyler tabi tabi

Kibel söyler elma mani
Elmama de murat yani
Kim elmamı yedi ise
Dedi elma kibel bani

Beyza da der gök hac ayda
Aya giden hacı seyda
Ay yurdunda kimi tutsam
Dedi evim batur suyda

Nigar ayda görür yavuz
Yavuz söyler bu ay namus
Ol namus yurt batur yurdu
Bilmeyenler maymun domus

Aya kadir diyen serap
Der kadir yurt hıdır turap
Kadir yurtta hıdır ordu
Parıldıyor yalap yalap

Hıdır ordu kalk söz ile
Kalkıp yürür küre küre
Kalk söz duyan ayın halkı
Der ki bu söz türkün töre

Hilal der ki ayda mabet
Mabet sanki koca sebet
Mabet içte madam hatun
Dedi bu ev ezel ebet

Der ay mabet nuh hatıra
Emanettir alp batura
Nuhun kavil mabet divan
Alp baturlar tek otura

Tamam demiş hilal kadın
Bu kanepe divan şadın
Şada havar haber edek
Diyek vatan ayda kudun