Ay Şiiri - Alev Mersin

AY

Ay,
Sınırdaki ay!
Ki ay;
Geceye ay,
Yüzüne aydınlık,
Sesinde aymaktır gerçeğe.

Sana aksam, aysam aylardan eylül,
Mevsimlerden sonbaharı hüznün
Ve ilk çığlığında hayata uyanan doğanın,
Tomurcuğunda dalın, ıslağında yeşilin,
görkeminde güneşin.

Sana koşsam, uçsam, süzülsem sürgün yorgunluklardan
Kapansam dizlerine mağrur,
Alsam sazı elime,
vursam hasreti tellere,
tutunsam dizelere, uzansam ezgilere
Öpsem hayata karışan gözlerinin renginden,
Süzülsem dudaklarının aralığından içerine,
Tapınsam yüreğinin mabedine ay ışığında, taş sütunlarda…

Sen Fırat olsan,
Ben Dicle nehirler ülkesinde…

Bir ses işitse kulaklarım deli rüzgar,
Bir nefes geçse ciğerimden derin,
Bir ateş düşse yüreğime,
Aşk desem adına, ruhundan beslensem
Ve dirilsem
Ve diriltsem genç ölülerini vatanın
Ve cüret etmese ölüm,
Cüret etmese toprağımıza düşmeğe,
dalında baharımızın.