Avuntu Şiiri - Sahriye Kaplan

Derdin ki:
İlkyazda arkları aşınca sağanak
Başlardı köylerde çalgı çağanak
Televizyon melevizyon yoktu o vakitler
'Denizin dibinde Hatçem demirden evler'
Taş plakta döner ha döner.

Gün sökmeden koyup gittiler yazıya
Çanakla yal verdim kör tazıya
Güneş karşı dağın tepesine erince
Bir sancı başladı ince ince
İki evlat doğurmuşum senden önce
Anladım yakındır gelişin
Kalktım tandırın külünü deştim
Bir kaç odun çerçöple gürledi
Kazanları doldurdum üstünde kaynadı
Serdim sedire ak kaputları
Döktüm döşüme arsız ağıtları
Kıvrandım Allah! Kıvrandım
Hacı Ninenin yapısına zor dayandım
Hani akranındı torunu Zahide
Demirdendi kapısı evlerinin yeşilce
Bildin mi?
Geldi sağolsun bir nefeste kurtuldum
Kara gözlü acar yavrucuğum
İğde çekirdeklerinden nazar boncuğun
Kabahat olur koynumda avuttuğum.

Böyle akşamdan geç yatsıya çoktu
Birden sanki kıyamet koptu
Baban gömleği kanlar içinde
Evin avlusuna çöktü
Açtı beşiğin yazmasını
Ak yüzüne allar düştü
Kara gözlüm günahsızım deyip
Bir yıl gurbete kaçtı.

Dara düşmeye görsün beşer
Vallahi insanlığından bezer
Üç çocuk iki ihtiyar başımda
Yokluk hepsinden beter
Sende öyle bir avuç kalakaldın
Sıska dedikçe sıska marazlandın
Açlıktanmış meğer düşkünlüğün
Köyde 'İhtiyar Ali' derlerdi
Ondokuz gün götürdüm iğneye seni
Son gün bi ikibuçuk liram vardı
Uzattım
Avuçlarımı yumup geri
'Olsa ben sana vereceğim kızım' dedi
Acizlenmekten az beri
Oracıkta içim ezildi
O yıl kaybettik dedeni
ve bir sonraki yıl nineni
Şehre göçtük dört çocuklu horanta
Ne elde var ne avuçta
Babacığın iyi insanda
Ah şu içki zıkkımı olmasa
Ha deyince dayağa davranmasa.

Elin eskileri bize yenice yeni oldu
Fizan'a ateş düşse dumanı bizi boğdu.

Ah güzel annem
Somun ekmek yüreğine katık ettin acıları
Gönül sofranda doyurdun nefis denen canavarı
Cılız aklım ermedi kabul et özrümü
Fır fır topaçlar gibi sersemlettik ömrünü.

Yoksun
Gece yarısını geçmiş zaman
Göğe diktim gözümü
Gök katran
Dört baca saydım bir anten
Bir evin yanıyor ışıkları ikisi sönük
Ah güzel annem
Banane bütün bunlardan
Gözlerimde şefkat uman
Bir çocuğun izleri
Kimsenin görmediği
Yürüyorum ağır bir vasıta gibi yollarda
Yalnızlığım diriliyor kalabalıklarda.

Dün gece
Bir çocuğun elinden tuttum
Acısı aklından büyüktü
Gittikçe başı gövdesine bir yüktü
Derin gözleri sanki koca iki oyuktu
Çıkarıp omuzlarından başını
Usulca avuçlarıma bıraktı
Uyandım
Ellerim başımdaydı
O an
Gömüp yastığa otuzdört yaşımı
Zır zır ağladım anne diye
Ayıp mı?