Avuntu Şiiri - Engin Yılmaz 2

Nefeslerle alınmış birkaç Karbonmonoksit kalıntısı,
Ya da ötesinde kalmış oksijen sersemliği…
Niteliğinde kaybolmuş şehir serserilerinden daha fazla nicelik kazanmıştır keder;
Ve elzem olan savrulanların kisvesi altında ezilen tarla başlarındaki nidalar,
Su birikintilerine hapsetmiş suretimi dolunay,
“İnadına yaşamak” dedikleri bu olsa gerek.

İnsan yaşamak için satır arası başlıkların hicran karası sersemliğine aldansa,
Atomların suretine bürünmüş müdür zira nefesler?
Sırdan öte sır gibi saklanan masumiyet ile gizlenmiş ahlaksızlıklar
Bahara inanmak için görmek gerek…

Siz;
Beton duvarların gerisine hapsetmişken kendinizi,
Apartman dairelerine eviniz gibi bakarken,
En ufak bir yeşillik kırıntısına “bahçe” derken sokak aralarında,
Yalnızlık gibi ötesi kuşanmış berisinde bekleyişleri kapsayan süreçlerde
Kimlik bunalımlarıyla geçen ömür bu olsa gerek…

İçerde masumiyet,
Dışarda beton duvarların ötesindeki “ben” savaşı
Yeşillik ile bezenmiş sokak aralarında nefes almak
Umuduna inat
İnadına umut karışınca şehirlerin
İnsan hep aynı ömrü yaşar
“İnsan” yine kaybedilen kişiliktir…

28.07.2015-ankara