Avunduk Kaldık Şiiri - Merve Vural

Neler vardı fark edemediğimiz?
Gözümüzden kaçan neler neler...
Araladığımız kapılar suratımıza çarpılırdı.
Tam yakaladık derken,
Bilmem neler ellerimizden kaçtı?
Avcumuzdan kayıp gidenleri saymaktan,
Yıldızları saymaktan kimi zaman
Uykularımız kaçtı.

Sayfalara sığdırmaya çalıştık meçhul hayatımızı.
Nefes gibi,ekmek gibi
Gülmeye muhtaç kaldık.
Ya da ağlamaya...
Düştük; düşmekten bıktık.
Ve usandık düştükten sonra yediğimiz tekmelerden
Suratımıza bir tokat gibi inen hayallerimizden bıktık,usandık.

Eğlenmeye çalıştık sonraları
Gülmeyi öğrendik,tutunmaya çalıştık birtakım hislere.
Unutmuştuk ya bir zamanlar insan olduğumuzu
Bunu arkamızdan söyleyenleri ya da yüzümüze vuranları da
Bir an olsun utandırdık.
Boğazımızdaki düğümlerle,gözümüzdeki yaşlarla yaşadık daha sonraları.
Onları özümsedik.
Benimsedik saygıyı ve sevgiyi.
Seni benimsedik her şeyden önce.
Seni tüm varlıklardan üstün kıldık.
Seni diğerlerinden farklı kılan şeyi de aradık durduk yıllar yılı.
Ama sonra ne oldu tahmin et,lütfen!
Buna değmeyeceğini anladık.

Hecelere ayrılmıştık önce
Çökmüştük üzerimize tüm ağırlığıyla düşen ay ışığında.
Güneşin bile üşüdüğü bir akşamda,nevrimiz dönmüştü ama
Seni çok iyi hatırlamıştık.

Özledik sonra
Üzerimizdeki 'sen' yaftasını bir türlü atamadık üzerimizden.
Çemberler döndü çehremizde.
Yüzümüzdeki halkalardan ötürü,bir süre aynalara bakamadık.
O çizgilerimizin hayrına ne kadar ayna varsa,
Hepsini kırdık daha sonraları.
Şimd ise bak!
Kendimizi,adımızı bile unuttuğumuz bu yerde
Yeni bir 'sen' yarattık
Ama sen gittin,biz yerimizde saydık
Bak gör işte!
Avunduk,kaldık...