Avucumda Zümrüdü Anka- 41

Ben ölüyorum Zümrüdü Anka
Her hücresi sen olan kalbim
Yorgunca son sevdalarını pompalıyor
Bir ömür seni taşımanın övüncüyle

Bir ölüm sessizliği sardı her yanımı
Kimseye bahsetmedim yıllardır senden
Senden konuşmadıysam konuşmuş saymazdım kendimi
Büründüğüm derin sessizliğin son demlerindeyim şimdi

Ben bir ömür yarasıyla yaşadım
Sevdamı sıradan bir sevmek sayışının
Son bir kez görmeyi ne çok isterdim
Kalbim dayanmaz diye görmekten kaçtığım seni
Kalbim zaten artık dayanmayacakken

Sen dolu son bir nefes çekeceğim içime
Zihnimde zaten hep senin hatıraların
Ben hep senden uzakta,
Sen bilmeden Sen’i yaşadım
Şimdi senle dolu yüreğim son kez atarken
Uçmadığın göklere bakarak mı ölecektim Zümrüdü Anka

Mezarımı sen kaz Zümrüdü Anka pençelerinle
Pençelerinde kalsın toprağımdan kalıntılar
O toprağın içindeki tohumlar dökülsün gittiğin her yerde
Yeşersin her iklimde sen kokan sevdam

Bir mezar taşı bırak bana Zümrüdü Anka
Üzerinde sana yazılan tüm şiirler olsun
Eski dilde yazılmışçasına sade desenine baksınlar
Sadece sevda dilini bilenler okusunlar
Senin görmezden geldiğin şiirlerimi