Avuçlarından şiir içmek istiyorum

AVUÇLARINDAN ŞİİR İÇMEK İSTİYORUM

Sessizce yazıyorum tüm şiirlerimi.
Mum ışığında titreyen alevin göğsüne bırakıyorum.
Dalgalanan gülüşlerini,
Hüznün sırça saraylarında…
Alevler kendisine sırtını dönüyor,
Sırları kaybolmuş gecelerde!

Yamıyorum ruhumun kırışmış yüzünü…
Geçmişi anarken,
Dertli dumanıyım gönül saatlerinde.
Yönünü ararken ben zamanın,
Geceleri yakıyorum yokluğa.

Geçtim, sevdanın dar geçitlerinden.
Yaslayıp başımı mahçup yüreğine,
Sabırla ölmeyi bekledim,
Her nüshasında sensizliğin.

Anlamayacaksın,
İki yüreğin birbirine olan sevdasını.
Ben de anlatamayacağım,
Dünlerin irinli sözcüklerini…

Sana açılan mektuplarda yazacak,
Her gün sensizce ölüşüm.
Faili meçhul olacak intiharımın adı:
Ölmek öyle kolay olmuyor can özüm,
Yanımda sen olmayınca!

Avuçlarından şiir içmeden,
Susmak da,
Unutmak da,
Özlemek gibi mesela!

Sonsuz kere kırılan şebboy çiçeği,
Boynunu bükük bırakır gözyaşlarına...
Bütün kırılganlıklar damlar bir yaranın içine,
Dört duvar yürür üstüne.

Başka yaralara sancılanır titrek yıldızlar!
Her geçen gün,
Her şey eksik,
Ve her gün biraz daha alışıyorsun yokluğa…

Suskun dilimin harabelerinde,
Sessizliği içiyorum.
Öfkesini yağmurlara kusuyor bu kadın,
Kaygılı gecelerde.

Ne kadar sarılsam
O kadar üşüyor gece.
Birden mum sönse,
Hırçın rüzgarlar paklasa öfkelerimizi.
MinD