Avuçlarına Papatya Açınca

Ben, sende bizimleydim.
Ellerin ellerimde, gözlerin gözlerimde.
Sen kalbim, ben kalbin.
Düşerdi avuçlarıma, bir bir kopardığın seviyorum diyen papatya yaprakları, bir ikindi uğultusunda.
Yüreğim, sen gidince bulutlara dönerdi.
Gelmelerin, bahar selamını verirdi gökyüzüme.
Üzülsem teselliler affetmez,
Sevinsem mutluluk kendisini vazgeçilmez sanardı.
Aşk gibiydi gururun, hep gayretler içindeydi.
Kör olurdun, sağır kesilirdin başına hayretler ederdin sonra.
Susardık yağmur yağardı biraz, toprak kokusu içimize işlerdi.
Uzun sürmesin kızgınlığın, dağılsın tüm kırgınlığın bana. Varlığımı kucakla, yokluğumu tersle, solmayan gülüşlerinle.
Yaşamak istiyorum seni, sevgim nazardan korunsun herkesten.
Acılar bedenine yeşermeden sarılırdın bana, tüm korkuları, endişeleri, şüpheleri engelleyen bir kalkan gibiydim sana.
Sonra gitmeyi icat ettiler, sevmeyi beceremeyenler.
Ve pişmanlıklara yetişmeye başladılar geç kalanlar.
Hüznün ezgileri geçti yürekleriden, ayaklarının altına alırlardı duygularını sebepsizce.
Titreyen bacakları korkudan inliyordu, gözleri kör, kalpleri sağırdı.
Hasretten çatlayan bedenin, toprağın diline dolanıp, yollara bürünüyordu.
Bu olanları rüzgâra emanet edip kırık ayak parmaklarımızla umuda koşardık.
Acıdan gülüşler değil, sevinçten çığlıklar atardık, sesimiz en uzaklara gidene kadar.
Sıçradı sana sevgim, üstün başın temizlendi.
Büzülen dudaklarına bir buse değdirdim zamanı durdurarak.
Sonra bu gerçekleri hayal gibi hayal edip ;
Sen çekip giderken, benim gözyaşlarım yağmur damlacıklarıyla haşır neşir oluyordu.
Adına aşk dedim, yüreğini delicesine sevdim.
Yüzünde eksik olmayan tebessümler, içimde Hayat olurken,
Kalbime sen, gözüme sevgin kaçtı.
Hissiz kaldım, kör oldum...