Avuçlarımızda Üşüyen Yalnızlık

Kağıtlara sığmayan bir ayrılığın
Kıyısında demlendi yüreğimiz;
Mendillerin kurutamadığı hüzünlerde...
Kumbarasında bozuk umutları
Biriktirmiş bir sevdaydı bizimkisi.
Ne sözleri unutabildik ne anıları;
Ne izleri uyutabildik ne acıları
Ve bir hicranın kıyısında kalakaldık
Avuçlarımızda üşüyen yalnızlığımız,
Dilimizde ketum bir sessizlik...

Şehir şehir dolaştı da sensinliğim
Yorgun tepelerin yamacında demlendi de
Kaç gecenin yarasından süzüldü de
Dinmedi suskunluğum/uz hiç, dinmez...
Sahi, neydi bu suskunluk, nedendi?
Unutma sevgili, hatırla hep;
Her aşk içinde
Kendi ayrılığını büyütür
Ve geriye sadece
Un/y/utulması ölümle mümkün
Hüzünler bırakır, çaresizce...