Avuçlarımda Irmaklar Çağlıyor

Karlı dağın
Baharının
Ayazına sığınmış rüzgâr
Üşütüyor tenimi
Ve
Yokluğuna eritiyor yüreğimde ki
Tüm kar tanelerini

Avuçlarımda ırmaklar çağlıyor ama
Sular çok sessiz akıyor
Akşamın alacalarına
Karanlığın ardına düşmüş benliğim
Ayaklarımı götürüyor sensizliğe

Zamana sığınmış vakit
Benden hızlı koşuyor
Akreple yelkovanın önünde

Dur diyor yüreğim dur
Bir yerde dur

Çök
Sessiz akan suların önüne
Temizlesin
İçine işlemiş artıkları pislikleri
Sesiyle

Otur diyor düşüncelerim otur
Şöyle karanlık bir köşeye
Kapat gözlerini
Dinlendir
Hayatın nasırlarında yoğrulmuş
Ağrılı sancılı ayaklarını
Ve
Toprağı eşelemekten parçalanmış tırnaklarının
Arasında tütün sigarası sar
Yak
Öksürünceye kadar derin nefes çek
Ciğerlerin gelsin eline
Kan tükür gelmişine geçmişine

Düşünme ey benliğim
Damıtma
Zamanın acılarını dimağında
Alna yazılan kader çiziklerinde yaşanır
Götürtür sonsuzluğa

Seni sensiz yaşarken içimde ey sevgili
Nasılda geçmiş ömür
Asırlar öncesine dem vurmuş hayat
Son nefer son nefes olmuş
Belki de beyaz yapraklara yazılan son şiir
Belki de kara kalemin son ağlaması bu
Belki de ey sevgili
Yorgun argın bedenin musallada
Son buluşmasıdır bu

Hoşça kal sensiz anlarım
Hoşça kal sessiz yaşanan anılarım
Ve sen yüreğimdeki ulaşamadığım sevgili
Hoşça kal