Avuçlarıma Şiiri - Ramazan Kağnıcı

Sonbahar yaprağı gibi düşüyor
Sararan hayalim avuçlarıma
Alevler içinde tir tir üşüyor
Düşüyor, şu gönlüm avuçlarıma

Ararım onu ben, acaba nerde?
Görürüm gönlümü, çırpınır yerde
Sensizlik dünyada ölümmüş, der de
Alırım gönlümü avuçlarıma

Zemheri ayazında yanar iken ben
Soğuğu, sıcağı kaybettirdin sen
Bir de seher yeli gibi eserken
Daldan düştü gönlüm avuçlarıma

Gayri anlatacak söz yok bu dilde
Sadece bir hayalin kaldı elde
Bırakma beni, yeter ki sen gel de
Parçalansın gönlüm avuçlarıma

Sus artık Ramazan, son ver bu söze
Çöllere mi döndün, yaş gelmez göze?
Yaralı kuş gibi, düşmüşsün köze
Yanıyor, bu gönlüm avuçlarıma

Ölümdür, bilirim benim durağım
Şu an dalından düşmüş yaprağım
Bundan sonra artık, ben bir toprağım
Yatsın artık gönlüm avuçlarıma

Çiğilliyim, amin deyin du’ama
Sahip çıkın aşk denilen davama
Girip mezar denen sonsuz yuvama
Dönsün artık gönlüm avuçlarıma