Avrupa Birliği mi?

Bu şiirimin hikâyesi hususunda iki çift lâf etmem gerekecek İnşallah sizleri sıkmamış olurum. Fakir bir mahallede oturuyorum. Belediye otobüsü de saatte bir sefer yapmakta. Otobüsü beklemekteyim. Karşımda da bebekli ve çocuklu bir aile de aynı otobüsü beklemekteler. Etrafımız boş arsalarla doludur. Dolayısıyla da bu arsalar da tavuklar dolaşmaktalar. Bize de zararları yok. Karşımda bekleyen bu muhterem ailenin kucaktaki bebekleri hariç ayakta duran 3 ve 5 yaşlarında olabilen giyimlerine göre bebek sayılan bu çocuklar ellerine küçük küçük taşları alıp tavuklara atmaya başladılar. Tavuklar biraz uzaktalar ama taş çarpabilirdi. Tavuklardan birisi mutlak yaralanabilirdi. Şahsım yolun karşısında yanımda ki muhterem kişilerden hiçbir ikaz gelmiyor. Bebeklerin anneleri ise atma oğlum demiyorlar. Acıma duygusu küçük yaşlarda öğretilmeli. Haddim olmayarak yanlarına vardım tatlı dille nasihat verme gereğini duydum.’’ Evladım atmayın o taşları, tavukların kafalarına çarpar, onlara yazık olur bak ne kadar sevimli kuşlar, uçamıyorlar yazık! ’’ dedim. Çocuklar utandılar biz onlara atmıyoruz ki dediler. Ve atmadılar. Nasihatim duraktaki izleyici büyüklere daha etkili olmuştu.