Avrat Şiiri - Duran Bükülmez

Gülüm dedim,hep benzedin dikene.
Has bahçeme zehir ektin be avrat.
Hiç çare olmadın çile çekene.
Ocağıma incir diktin be avrat.

Hiç durmadan konuşursun dur hele.
Kasap gibi asıyorsun çengele.
Utanmadan birde dersin hergele.
Eğilmeden belim büktün be avrat.

Yaş geçmeden çok erkenden Yoruldum.
Baharım da fidaniken kırıldım.
Suya düştüm bir yılana sarıldım.
Dostlar çekti bir sen yoktur be avrat.

Ne vicdanın ne imanın dinin var.
Bu garibe hiç bitmeyen kinin var.
Bu dünyada herkes gibi sonun var.
Çokta çabuk benden bıktın be avrat.

Şükretmedin birgün bile haline.
Soldurdunda su dökmedin gülüne.
Ak düşürdün saçlarımın teline.
Dost beklerken şeytan çıktın be avrat.

Ozanım der daha çıkmam yoluna.
Çok yanaşma daha girmem koluna
El uzatmam musallada salına.
Yorgun ettin,gönlüm yıktın be avrat.

13.02.1996 Erbaa
Duran Bükülmez