Avrat Şiiri - Abbas Paksoy

Seni öve öve, çok met ettiler.
Ardına bakma, işe git dediler.
Kırk kalıp, hacı şakirle yudular.
Çok dilbaz, hacı anan vardı avrat.

Bir çocukla, ziyaretine vardım.
Halimiz ortada, gözünle gördün.
Evlenince, rahat etmekse derdin.
Birde, hizmetçi alayım mı avrat.

Nişanlıydım, düşman gibi durdum.
Vardım eve, kuzu gibi oturdum.
Gittim geldim, dedikodu getirdim.
Bir kefen gibi, giydim seni avrat.

Ağzını açıp, dişine bakmadın.
Yanaklarından, bir defa öpmedin.
Elimi, koynuna zaten sokmadın.
Bir öcü gibi, gittim geldim avrat.

Günümüzü kestik, düğünü çaldık.
Çok şükür, eve bir gelinle geldik.
Nikâhı da, belediyede olduk.
Şimdide, sen kuzu ol bakim avrat.

Evlilik günleri, başladı böyle.
İlişkini kestin, dağdaki köyle.
Bir derdin olursa, kocana söyle.
Babayın kapısı, el oldu avrat.

Çocuk için, doktor doktor dolaştın.
Paramı, doktorlar ile bölüştün.
Muradına, yine hak’tan ulaştın.
Çektiğim sıkıntı, Kâr oldu avrat.

Ben, yolup bitirdim, tozlu çayırı.
Sana da, epeyce ettim hayırı.
Görelim, maharetlerini gayrı.
Benimde yüzüm, biraz gülsün avrat.

Hareketlerini, biraz ağır gördüm.
Çaresi yoktur, inan ki bu derdin.
Ben de, beklemekten, aha geberdim.
Biraz hızlı olsan, olmaz mı avrat.

Her şeyin, en güzelini istersin.
İşine gelmezse, moruk sus dersin.
Eve getirdiğime, hep pis dersin.
Git de, temizini sen getir avrat.

Tirşiğe, yüzünü niye asarsın.
Balık getirsem, küfürü basarsın.
Havuç’ada, en az üç gün küsersin.
Çok hamarattır, dedilerdi avrat.

Bir araba, hayaliyle yaşarsın.
Hak’kın hikmetine, niye şaşarsın.
Böyle hızlı yaşarsan, tez düşersin.
Bu dünyanın, karnı kocadır avrat.

Kurban olsun, bu evden giden sana.
Sende kurban olasın, kel kafama.
Bende kurban olayım, bekârlığıma.
Böyle, elini bekliyorum avrat.

Allah’ın verdiğine, şükredelim.
Vermez ise, oturup zikredelim.
Git dünyamdan derse, bizde nidelim.
Ben, gidecek bir yer bilmiyom avrat.

Paksoy’um, bir heves ile evlendim.
Artık, aradığımı buldum sandım.
Ellerimi açıp, Mevla’ya döndüm.
Benim aradığım, hak imiş avrat.