Avrasya Yeli Şiiri - Dursun Özden 3

avrasya yeli

aya bak-uygarlık beşiği şafak-güneşi ilk öpen şark
ve sevda kanıyor, ey insanlık!.. silkin ve ayağa kalk
ve altın kızılı alev dağı ak kor, ay gölü’nü bana sor
aşk meleği, karız güzeli badegül’ün, dudak izi mor
asya çığlığı bilge kaan-kaşkarlı mahmut’a kafa yor

asya’dan akdeniz’e uzanan, avrasya uygardı, tam
orta asya gökkuşağı şalı, bir yanda o altay dağları
öbür yanda tanrı dağları, karız bereketi diri yaşam
tarla kuşlarını dansa çağıran; saz, dutan, balaman
dört kuşaktan tonuşur-düngür çalan, çalgıcı adam
birlikte yaşama kültürünü müjdeleyen, şifacı kam
çocukları ve gençleri savaşa hazırlayan, kara kan
dünyayı kanla kırmızıya boyayan, çılgın yamyam

inadına sevgide odaklandı, alev dağı çiçek açtı
ve ay gölü taklamakan çölü’ne mavi ışık saçtı
zincirini koparan o gülsarısı-yağız atlı süvari
ve çeliğe su veren ustam, derinde ark açtı
ve yaşam sebildi; kar izi, su yolu karızlar
turfan cenneti güzellerine, altın alı-taçtı

semada semah dönen yolcu-ulu şaman
kutsal elma ve dut ağacında, can bulan
ve güneşe akın eden, şiir alayı yola çıktı
kurtuluştan kuruluşa seli, o avrasya yeli
ipek yolu umuda ışık saçtı-gün doğudan
cemre düştü doğa-insan buluştu yeniden
ah türkünün şinanayı; he heyde, hey hey!
dünya bayram yeri, ödün verme sevgiden.

dursun özden