Avni Bey,
Bir şeylerin değişeceğine inancım kalmadı. Bazen dışarı çıkıp gözlerimi gezdiriyorum; önceleri hayranlıkla baktığım, derinliğinde kaybolduğum renklerin hiçbiri yok. Kuşların ötmeye hâli kalmamış ve ağaçlar, ellerinden geldiğince çabuk çürüyor. Senden de mektup gelmiyor artık Avni Bey, çok üzgünüm. Hani koca bir ormana bırakıp kalbini, kaçasın gelir bazen… Sonra birinin onu bulup sana getirmesinin korkusuyla bir avuç toprakla da örtersin üstünü…
Dün gece bir orman, gözlerimin önünde kül oldu Avni Bey.
En son İstanbul’da oturmuştuk seninle, hatırlıyor musun? Oradan oraya koşturup bir şeyler konuşmuştuk sürekli. Hiç unutmam, Çengelköy’ün yokuşunda, alnından yanağına doğru bir damla ter iniyordu, bakıp gülümsemiştim. Zaman durmuyor Avni Bey, durduramıyorum. Dursa ne fayda! Zaten o günden sonra ne yokuş indim ne de şiir yazdım adamakıllı. Oturup upuzun yollar çizdim bulduğum her boşluğa. Etrafı çınar ağaçlarıyla kaplı upuzun yollar. Düşününce bile insanın koşası geliyor Avni Bey, ne tuhaf! Hâlbuki değil bir ağaç çizmek, yanı başımda duran şu ağaca bile dokunmaya mecalim kalmadı. Parktaki en ücra banka oturmuş, bir fırsat gibi kolluyorum işte ölümü. Bak! Yine umduğumu bulamayacağım, kalkıp eve döneceğim, biliyorum ama bir umut işte Avni Bey; belki o gün, bu gündür. Bizim yan komşuyu hastaneye kaldırdılar dün gece. Kalbi atmamış bir iki saniye. Sonra kıyamet gibi gürültü, vay anam. Bir ara sen demiştin “Komşunun ciğeri, komşusu gibi yanar.’’ diye. Belki de benim yüzümden durdu adamcağızın kalbi. Her neyse. Yoğun bakımdaymış şimdi. Ama dediklerine göre, yırtmış paçayı. Ne diye bu kadar telaş ettiler, anlamadım. Ölümlü dünya neticede. Dünya demişken, giderek kararan gün gibi bu aralar; değme zalimlerin keyfine! E ülke desen, ”dağılmış pazar yeri” zaten. Geriye ne kaldı ki? Ev? O zaten virane.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta