Avlu Şiiri - Şule Gündoğdu

Avludan güneşi yolcu ederken
"Yanımda sen varsın "mutluluğu ile
Kurtuluyorum içime çöken pusun elinden
İnsan hiç sevilmeden ölmemeli
İnsan hiç rahat uyku çekmeden göçmemeli
Biraz da bu dünyada tatmalı huzuru
Bırakalım sesler ve kuzguni siyah yaralar
çok büyük insanların olsun ,
Bir dere kenarında damdan bozma ev
Soba üstünde çay ve azıcık aş , bizim .
Saçlarda taçlar bırak zalimlerin olsun
Kızıla çalmış kınalı örgülü saçlar bizim
Çok büyük mesele değil yaşamak
Ama işte yaşayamamak bir hayli büyük
Çok şey istemiyor insan aslında
Mutluluğun da elbet bir formülü var
İşte hiç mutlu olmamıs ki insan
Nereden bilsin bunu
Şimdi saçta tacı isteyeni nasıl suçlarsın?
Bir demlik suya sığınmış nice yorgunluklar bilirim ben
İnsan ağrısını unutur
Sanki sadece o çayı böyle güzel içebilmek için yorulmuştur
Ne güzeldir dost dediklerinle birlikte evinin önünde yapılan o uzun sohbetler
Herkes hatırında hep öyle kalsın istersin
Hiç bozulmasın bu saadet diye dua edersin
Ama elbet bozulur
Ya daha büyük saadetler için
Ya daha büyük kederler
Sonra dönersin yanındakine
Suçu günahı her neyse artık unutmuşsun
Sen de gitme , kal dersin
Beklersin kalsın diye
Kapı aralanmasın kimse gitmesin dersin
Zamandır bu ,yamandır bu
Mutlaka gider birileri
Üzülme sen de bir gün olacaksın o birimlerinden biri
Yürek bu kırılır da iyileşir de
Sev hayatı ,sev sevmeyi, sev affetmeyi
Sev korkudan sonra gelen cesareti
Sev ki iyileşesin
Sev ki dağılsın karanlık
Sev ki avluna güneş doğsun