Avlak Şiiri - Asım Öztürk

Bir çizgiydim renksiz
Zamanın kıyısında çocuklar gibi oynardım
Kum göllerine bakardım
Yakutları sayardım,
Derinlik daha yaşanmamıştı o zaman
Diplerin uykularını kaçırmamıştım
Elimde kandil gibi sallayıp dolaşırdım
Sözcüklerim kirlenmemişti
Aklığın adı yoktu
Hem geceyi, hem gündüzü severdim
Dilimin kentlerine bu kadar yağmur düşmezdi
Boğulmazdı karalar,
Kirlenen salt gecelerdi.

Körlüğün kuyusunda uyurdum
Ne söyleseler sırılsıklam
Kovalarla beni çekerdi duygular,
Zincirimin demir sesi
Taaa uzaklardan gelir
Körfezimi bir baştan bir başa geçerdi.

Eğrimin adı kalmamıştı
Tüm teğetler aklıklar içinde
Yeşilin kanatları vardı
Ormansa yuvasız,
Sürülerle akıp giderlerdi
Göçlerin hep gurbetliğidir
Bulutlara gömüp yoksadığım
Acıların gözlerime demirlediği yerde
Kendi başıma karalar içinde
Renksiz çizgilerin
Körpe avlağıydım.