Hestên min gelek herişî ne; bêgav im. Di mejiyê min de bi hezaran pirs tên û diçin. (...?) Dilê min kovandar e, şikestî ye; hizrên min şêlû ne. Ditirsim ji her tiştî; ji her kîte kîtê... Ji dengên xwezayê; qîrîn, qîjîn û qorînan... Ditirsim ji hêviyên xwe. Newêrim wan birêsim û newêrim xeyalên xwe raçînim. Dilê min şikestî ye û hêviyên min birîndar in...
Roj diqulipin. Dem diherike; saet, roj, meh û sal dikudin... Dem zora her tiştî dibe û demildest diçe û bi xwe re dibe her tiştî... Hêj wekî duhî bû dema ku min jiyan nasî û wate li heyiyan barkirî. Bes, hemû jî çûn; yek bi yek, dû hev û ji nişkê ve li pêş çavên min berze bûn; yaren, destebira, birader, hevrê û heval... Dûr û nêz, nas û biyanî... Çû, çûn hemû jî bê seroşûn; tenê bîrhatinên wan mane tomarkirî di birka jêrhişê min de...
Ne min gotibû, hestên min gelek herişî ne vê berêvarê. Vê berêvara ku roj li ser gopikê bilind hêdî hêdî tîna xwe dişkêne û amadehiya xatirxwestinê dike. Tu dizanî, ez qet ji peyvên xatirxwestinê hez nakim, bes! ... Rojeke xweş e îro; hewa hêdî hêdî germ dibe, dihele berfa stûr a ku çiya û newal tev nixumandibûn û wergêrabûne ser rengê spî...
Xweza vedijî; kulîlkên yekem ên biharê 'berfîn û canemerg' rûyê berfê dikelêşin û silav didin biharê. Bes, dilê min gelek westiyayî ye. Hestên min herişî ne. Gelek bi tenê me; çavê min dipê her liv û lebata xwezayê. Pêjnek di nava min de dibêje min: 'Îcar nebû, dê careke din...' Û li wir dixetime verêja gotinê. Êdî, nema tê baweriya min bi jiyanê. Jiyan gelek sar tê pêş bergeha dîtbariya min. Şêlû dibîne êdî hemû hizrên min. Şêlû dibîne jiyanê û tiştên ku jiyanê ditamijînin...
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta