Avcılık Şiiri - Cahit Konut

Avcılık dediğin avare harcı,
Evimi başıma yıktı avcılık.
Avcılık yapanın tükenmez borcu,
Evimi başıma yıktı avcılık.

Avcılık eyledim, aldım murazı,
Dost gibi göründü, yaptı marazı.
Sonunda söğündü* evim çırası,
Evimi başıma yıktı avcılık.

Dağları gezmekle sonu bitmiyor,
Kocamış kekliğim, gayri ötmüyor.
Borcunu da vere vere bitmiyor,
Evimi başıma yıktı avcılık.

Yaşlandım, avlaklar bana çok yırak,
Gidemiyom artık, bozuldu kurak.*
Yiğitlik zay oldu, tüfeği bırak,
Evimi başıma yıktı avcılık.

Dağlar doruğunda açılır kiraz,
Avcılık dediğin, bir kötü maraz.
Yalan ile dolan olsa da biraz,
Evimi başıma yıktı avcılık.

Gitmesem de yaparım ben p(i)lânı,
Gidip kahvelerde atam yalanı.
Kuru sıkı fişeklerin olanı,
Evimi başıma yıktı avcılık

Açıldı mı şu dağların alıcı?
Dağlar bana olsun, hem ana-bacı.
Soğukta uykusuz kalmasın avcı,
Evimi başıma yıktı avcılık.

Yeter KARAC’OZAN, bu kadar yeter,
Bir gün gelir, senin ömrün de biter.
Mezarın başında baykuşlar öter,
Evimi başıma yıktı avcılık.

15 Şubat 1996 GÖLBAŞI

*söğündü: Söndü.
*kurak: Kafesteki kekliği küçük bir ağaç oyumunun çotuna yerleştirip, evsinde kekliğin gelmesini beklemekle yapılan avcılık.(Kurak avcılığı)