Avcılar Şiiri - Cem Uzungüneş

a. bir çiçek var

Bir çiçek var, çoğalmak için
kraliçe arı taklidi bir koku salgılıyor;
gündüz güzeli! polenleriyle
aşk delisi bir kadın
gibi kıvrandığını düşün onun.

Kelebekler
başka yere uçarlar. Havada vals yaparak;
çiçeğin tozlarını yelpazeler onlar. Ama rüzgar
daha ciddi davranıyor.

Yaşamın mucize olduğu
yerlerde gezendir bir kelebek avcısı.
Ölümsüz renklerini saptamak için
kısacık ömürlü kelebekleri değil
'kelebek valslerini' öldürmek
zorundasın.

Arılar da bal topluyor ama...

'Aşkın metafiziği'...
bunda komik bir yan var.
Ama doğa çok ciddi.
Sessizotlar, çok ciddi!

İşte sen bütün bunların
bu ortakyaşama içgüdüsünün
zeki, trajik (aşk) oyunlarını
sezmek zorundasın.

Sessiz otlar, ve onları titreten
meltemin kaygısı sarsın
seni, kutsasın.

b. el fenerleriyle ilerleyen avcılar

El fenerleriyle ilerleyen avcılar
gecede zikzaklar çizen ışıklarıyla
bir tavşan arıyorlar. Tavşan! Kaçsa ya.
Kaçmaz. Kamaşma büyülenmedir.

Kendi trajedisinin farkında bir tazı,
yekinip fırlamadan önce,
daha gözüpek bir avcının
sıkısı patlamadan önce,
tetiği istinada getirip, bir anlık

tereddüdü denemek zorundasın orada;
avın ruhuyla empatik bir buluşmayı,
ışıklar altında şaşkın
bir tavşanı vurmakla 'vuramamak' arasında
bocalayan bir avcı olmaklığı...

Kamaşma, kilitlenmedir.