Avcılar Sahilinde Bir Akşamüstü...

Avcılar sahilinde bir akşamüstü…
Ve rüzgâra isyankâr, koşan çocuklar.
Gördüm, bir kız çocuğu, az evvel düştü.
Sen gibi çılgın, deli… Esiyor rüzgâr!

“Yazık oldu! ” diyerek; ah, vah ederken.
Baktım, gülümsüyordu, küçük gözleri.
Bedenim ardı sıra; korkak, koşarken.
Haline gülüyormuş, meğer o deli!

Hırsını senden almış, bahtını benden…
Gözleri, seninkiler… Simsiyah, uysal.
Kalktı, yine koşturdu, hiç dinlemeden.
Anladım ki dünyası, ona bir masal.

Ruhum hâlâ düşmekte aynı nedenden,
Bu çektiğim acının neresi yasal?
İstediğin şey nedir, benden, sinemden?
İstediğin her neyse, kopararak al…

Şimdi ben ne diyeyim, bu tatlı kıza?
Önünde duvar olsam, beni tanır mı?
“Dur, esme, incitme! ” desem doğaya.
Yaptığına utanıp, beni sayar mı?

Keşke tebessümün de burada olsa!
Şöyle denize vursa, güzel endamın,
Duran zamana inat, saçın savrulsa…
Sende gözü kalır mı, gecenin, ayın?

O inceden raks ile oynasa taşlar.
Sen deli, rüzgâr deli, hanginiz galip?
Boşalsın artık gözden, biriken yaşlar.
Sen yoksun… Gözlerin yok… Avcılar garip…