Avcılar Şiiri - Kemal Karapıçak 2

AVCILAR
Ava giden avcılar,
Av avlayanındır diyerek
Ava giden acımasız avcılar...
Bir lâhza nefsi nefes için,
Ava sormadan; durmadan
Ve hiç yorulmadan
Ava giden avcılar...
Vicdan yoksunu
Yargısız yargıçlar,
Savı çürük savcılar,
Acımasız avcılar...
Bilemediler her kuşun eti yenmez.
Yanmış yüreğin ateşi sönmez.
Olsanda dünyanın şahı.
Bitmez, ah alanın vahı.
...
Birde hazine avcıları vardır.
Hazine hevesi hazin biten.
Her gördüğü güzelliğe gömülen
Gömü avcıları,
Gömülü gönüllerin
Gönül avcıları...
Sinsi sinsi gelerek
Gözlerinin içi gülerek.
Deşerler toprağın bağrını
Elleri kazma, dilleri kürek.
Taşlaşmış bir yığın yürek...

Bilmez ki tırmalayıp yırttığı,
Deştiği o bağırda
Bir tohum yeşerecekti.
Tomurcuk yüreğinde
Kocaman bir sevdayla
Belki bir çim,
Belki bir çınar olacaktı
Gelecek baharda.
Topraktan baş çıkaracak,
Körpe bir sevdaya kucak açacak.
Güneşle, ayla, yıldızla tanışacak,
Gökkuşağında sallanacak,
Rüzgarla yarışacak,
Bulutlara çıkıp
Yağmurla birlikte ağlayacaktı.

Yazık;
Ne ağlayabildi ne de güldü.
Avcıların ihtirası yüzünden,
Doğmadan öldü.

Kemal KARAPIÇAK-ÇORUM
.......