Avazını Tutan Göğü Sevdi

Bildiğin ağaç artık yıkık, sele giden bir masum şimdi
önü açık, kapılan suyuna selin,
acılara öylece bırakıp kendini
batan çıka, döne döne
çamuru sevdi,
ölümü sevdi.
Boğulurken bile sesinde sen olan
avazını tutan göğü sevdi.

Karanlık sevgiye geldi, derin bir kucağın soğuk suyunda
şefkatle alacak incitmeden
kırılan yüreğin sıcağını.
Yavaşça sokulacak öper gibi
incitmeden çıkartacak
önce içi, sonra seni.
Seni ölümde de görecek
boğulmayı sevdi.
Seni sevdi,
serin suyu.
Boğulurken bile sesinde sen olan
avazını tutan göğü sevdi.

Karanlık bir deniz’di anlatan aşkı,
bir okyanus derinliği
bir sağır kadar suskunluk.
Dinmeyen acıya gözyaşı
kardeşliğini sevdi tuzla olan.
Yüreğini sevdi,
aşka katlanan;
acırken bile canı, susan!
Ruhunu sevdi.
Seni sevdi.
Boğulurken bile sesinde sen olan
avazını tutan göğü sevdi.