Avazın Sessiz Düşü Şiiri - Mehmet Çomak

Kalem çizer mi sana söyleyemediklerimi?
Ağzımda buhar olup sana yutkunan kelimelerimi.
Gökkubbenin pınarında ipil ipil yağan yağmur,
Anca toprağa söz geçirebilince uyur.
Dağın solgun iplerle diktiği heybeti,
Doyurabilir mi karnı aç bekleyişimi?

Gözlerinin içi güneş yığını sarı,
Sonbahar yaprağı gibi parıltılı.
Suskun umutları kıvrandırıyor buseni görmek,
Bakarken kalp atışıma ördüm seni ilmek ilmek...
ve seni görmek uzaktan uzağa,
Ulaşmaya çalışmak gibi gökkuşağına...

Buket buket olmuş göğüs kafesim.
Çiçeklenmiş yalpa yalpa nefesim.
Sensizliğin oksadığı kalbime,
Soğuğun üşüyüşünü hissedercesine,
Kandil yaktım atışına ışık ışık
Işığı rüzgarın esişiyle dalgalanan çığlık.

Mehtabı kırılmış su parıltısının.
Kıvrak dalgaları aks'ine dalgın.
Aheste bir hicran böler geceyi,
Seni anlatan her kelime eritir heceyi.
ve seni düşünmek düş düş,
Seni sevişimin alnından öpüş...