Avazım Çıktığı Kadar Bağırmak İstiyorum

sığlığını size bıraktığım sıradanlara …

baharın bütün renklerini siyaha boyadım gözlerimde
günü teslim ettim hüzünlü düne
ben bu aşka gönül vereli…
kuytusunda, iç kırılganlıklarıyla birikir öksüzlüğün
yıldızlarım kendini asar gök kubbemin mahzenlerinde
karanlık,çözdükçe saçlarının örgüsünü,
solar maviş umutlarım Sana dair bir bir
eflâtun yağmur bulutları sıktıkça kendini
gök kuşaklarım boğulur yüreğimde
yere düştükçe solar tüm renklerim

katilimi oldum şimdi bütün çiçek tarlalarının?

yan tarafım çırpınıyor,ölümle randevuda anlaşamıyor

gözlerim kanıyor …uyumalıyım …
sabaha tırmanıyor şizofren gece
gene döndürüyor siyahını yavaş yavaş beyaza
gene düşlerimin yorgun,solgun renklerinde karşılanacak şafak
offff..
gene kırık dökük,yaralı,sızlayan umutlarım yarım kalacak
gene birikecek bende saatler gibi en siyahından hüzünler…

yeter artık,
avazım çıktığı kadar bağırmak istiyorum
yeni bir paragraf gibi başlamak istiyorum
sessizce gecenin derinliğinden gelerek…