Avare Yıllar Şiiri - Mesut Kaya

Hatice kadın elinde oldu doğumumuz.
Her ne kadar okuma yazması olmasa da,
Göbeğimizi o kesti, oydu ilk doktorumuz.
Arkadaşlıklar kurup, bir birimize hediye ederdik,
Günü birlik yaptığımız oyuncakları çamurdan,
Dayanıklı olurdu güneşe karşı,
Hammaddesi, en verimli topraktan.
Yeni öğrenebilmiştim ayakkabı numaramı,
Yedi yaşımda, okula başladığım gece,
Mecburiyetten ertelemek zorumda kaldık
Pembe düşlerimizi geleceğe.

Çantamı evde unutup,
Kaç kez geri döndüğümü hatırlamıyorum.
Yakalığı çatal iğneyle tutturulmuş.
Siyah önlükle okul yolundan.
Tezek alevinde pişmiş tandırla büyüyüp,
Çabucak geçi verdi çocukluğun yokluğu.
Daha boyumuz bile sivrilmeye başlamadan,
Omzumuza yüklenmişti hayatın acı tortusu.
Hep bir şeyler vardı yakalamak zorunda olduğumuz,
Yakalasak bile, aynı olacağını bildiğimiz halde durumumuz.
Hiçbir zaman sevemedim kebapçıları,
Açlıktan burkulmuş midemi, yatıştırmaya yetiyordu,
Sefertasımdaki makarna kokusu,
Gençlik yıllarına yaralı girdik
Hayattan aldığımız acı darbeyle,
Perhizliydi kalbime tutkulu bir aşk,
Alamıyordum günün hiçbir saatinde,
Gençlik hayallerimiz vardı,
Ha bire erteledik geleceğe.
Tarihi geçmiş yada zaman aşımına uğramış,
Çok hayaller büyüttük içimizde, geleceğe rezervasyonlu
Kimi çocuksu hayallerdi, kimi gerçeğim ta kendisi.
Gerçekleşemese de hiç biri
Bir kez olsun Gözlerinin içine bakarak,
Söyleyemedim sevdiğime sevdiğimi,
Koşarcasına yaşadık, hep geç kaldık sonraki molaya,
İçimizde rehin kaldı,
Mutluluğa saklanmış bir çift nara.
Şimdi ağlamamak için zor tutuyorum kendimi,
Başımı çevirip geriye baktığımda,
Geçmiş avare yıllara