Avare Gönül Şiiri - Ramazan Pamuk

Bağlamışsın bir faniye özünü
Boşuna avare gezersin gönül
Topraklar doldurur ela gözünü
Dünya malı için azarsın gönül

İbrahim bıraktı tacı sarayı
Sardı teslim olup azgın yarayı
Beyazları çıkar giyin karayı
Kendi mezarını kazarsın gönül

Nerden geldin nere varacak yolun
Kıymeti olur mu taatsız kulun
Benlik kisvesinden boşal da soyun
Yoksa şeytanlara pazarsın gönül

Derman ara derdin dağları aşmış
Ucup ile kibrin çağlayıp coşmuş
Sonradan anlarsın emelin boşmuş
Nedamet hissiyle kızarsın gönül

Bir ehli kamilin kapısını çal
Varlığından geçip hiçliğinde kal
Ol tabip alaya bir arzuhal sal
Boşa karalayıp yazarsın gönül

Bülbül bile bulmuş bağbanı gülü
Her seher açarken uyurmuş ölü
Mecnun Leyla için dolaşmış çölü
Sen aşık olmaktan bizarsın gönül

Koy artık yoluna kurban et başı
Kan çanağı gözden dökelim yaşı
Bulunmaz Nebi’nin cihanda eşi
Niye ümmetlikten bezersin gönül

Hilkati seyyitler,güller aşkına
Otursun sultanlar gönül köşküne
Yarap yardım eyle garip düşküne
Karıncayı görmez ezersin gönül