Avare Fırtınalar Şiiri - Yılmaz Yörü

Fırtınalar kopardım,
Hali perma perişan,
Şansızlıkların gazabında
Uzanacak ellere hasret bağrımdan.

İstedim, istedim hep ama hep seni istedim.
Yalnız günlerime bir çare,
Sensiz geçmişe bir örtü olasın istedim.

Yetmedi güzelim, yetmedi !
Ne bunca istek,
Ne de bunca çabamın, inadımın sonucu
Fırtınalar.

Estikçe ben,
Beni aştım, yıkar oldum duygularımı,
Bu ben değildim artık,
Bunca harap, bunca dökük.

Ne varsa elimde söktüm aldım.
Sana vereyim, yalnız sana eseyim istedim.
Yıktım dağları, direndim tüm engellere,
Aşıp herşeyi yalnız seni aradım.

Anlayamadım hiç,
Yıkılanların sana uzanan yollar,
Direndiğim engellerin,
Bana açılmış derman olan kollar olduğunu.

Anladıkça yıkılan duygularımı
Ben, daha bir yorgun,
Hissettikçe yalnızlığın sancılarını
Ben daha bir vurgun oldum,

Bitirdi beni bu deli fırtınalar.
Kalmadı aklımda doğru dürüst,
Ne geçmiş, ne bugün, ne de yarınlar.
Yalnız sendeki temiz duygular,
Ancak benim gönül penceremi aralar.

İşte o zaman, uçup gider
Bende hiç dinmeyen
Hep ama hep seni bekleyen
Bazen duru, bazen azgın avare fırtınalar.

Yılmaz Yörü

(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine aittir.