Avare Şiiri - Ahmet Tanrıver

Umarsızca ilerleyen bir tren hayat,
Ruhumsa vagonlardan tek tek geçiyor,
Paslanmış demir raylarda,
Benliğimin en derinliklerinde, kaybettiğim kendimi arıyorum.

Hangi yola düşersem kazanırım,
Gerçekten atlamak mı gerekli şu uçurumdan,
Bağımı kaybettiğim her zincirden,
Bir bir eksiliyor vagonlar,
Tutsam, bilakis zararı dokunuyor.

Sanki tünele girdim,
Uçsuz bucaksız ve olabildiğine karanlık bir tünel,
Kaybetsem kendimi, atlasam boşluğa,
Yolun sonunu göremem ki.

İstikrarsız bir hayatın tabi kalan müşterisi,
Nikotini ise belirsizlik,
Olumsuzluğu olumlama kararsızlığı,
Yok olan geçmişten kalan resimler var bugüne,
Bugün belki yarının resmi belki de son portresi hayatın.