Avare Şiiri - Barış Yılmaz 3

Vapurun güvertesinde esen yelin sesiyle
Martıların kanatlarında dalgaların neşesiyle
Vapur aheste dalıp çıkarken denize
Elinde şiir kitabıyla ve omuzlarındaki şal
Bir çiçeğin üzerindeki çiy tanesi kadar narin
Güneşi gördükçe uçup giden
Ve kokun vurdukça gülden sümbülden
Bir çift hülya sarar gözlerimin ardından
Saçların uzanır göğüme değer yerinden
Gözlerin güneş olup dikilir seyrinden
Bir hoş seda yükselir lakin kızgın
-Nereye daldın bre avare...
... Uzaktan dik dik baktığın benim!
Uyandırır yıldırım gibi çakan hışım
Başımdan aşağı sağanaklar yağar
Titretir soğuk mermerler gibi korkum
-Üzgünüm kumral saçlı yeşil gözlü kadın...
...Avareyim işte güzelliğinin girdabına daldım.
Ve bir tebessümle uzaklaşır
Ben yine rüyalara dalarım
Gözlerimde bıraktığı resmiyle
Burnumdaki kokusu kulaklarımdaki sesiyle
Banklar hayran, güverte ıslak ve yolcular heyecanlı
Vapur iskeleye yanaşıyor yavaşça
İniyor yolcularla ruhumu alıp bedenim
Onu ilk gördüğüm yerde kalmak istiyorum
Fakat ayaklarım zabit, yaka paça iniyorum
Bilinçsizce salınıyorum kaldırımlarda
Lakin ruhumun gözleri yaşlı, elinde mum
En sevdiği dizeyi arar gibi şiirlerinde
Gördüğünü arıyor o karanlık odasında
Kararıyor gök gece çöküyor İstanbul’a
Ve bir daha seğirtiyor uzaklardan
Yumuşacık sesiyle taksiciyi durduruyor
Bir daha görür müyüm hissi yanıyor
Yüreğimde, bir ateş sarıyor bedenimi
Adını bağışla ey güzel... Adını bağışla!
Öylece uzaklaşıp gidiyor
Ey bre avare! Dön de bir bak kimsin sen
Bilir misin beş para etmediğini dizelerinin
Boğazın serin suları alıp götürse
Kim hatırlar, kim anar seni; kim ağlar
Bir tek şiirlerin döker mürekkebini
Şiirlerin anar olmayan mezarında seni