Avare Şiiri - Eray Karaöz

Mânâsını bilmediğim bir sıfat
Dökülüyor dudaklarımdan birden,
Boğazımda kuru bir heyecan, garip
Sessizlik yankılanıyor caddeden.
Ve ben, karşı yoldaki adam;
Yine avare, hep avare...

Kahvem uyumakta, ölümden bihaber
Karton bir bardağın kucağında;
Coşkuya eşlik eden yalnız zaman,
Onun da kıvılcım var ocağında.
Evet, benim, yoldaki adam;
Yine avare, hep avare...

Esiyor rüzgâr, nefes veriyorum.
Ağaçlar kesmiş sallanmayı çoktan,
Elimde parçalanmış birkaç umut,
Vara gidiyorum, karanlık yoktan!
Benim karşı yoldaki adam,
Yine avare, hep avare...

Kahrediyor vazgeçmek emelimden,
Lakin çarem yok unutmaktan başka;
Neyim varsa kopardım dünden, çünkü
Vakit yüz çevirme vaktidir aşka!
Bundandır ki yoldaki adam,
Yine avare, hep avare...

Mühim değil yolun sonunda duran
Değerli ödül yahut korkunç ceza,
Yalnız yürümek için atıldım ben,
Şimdi benimle yürümekte feza!
Karşı yolda birçok adam var;
Hepsi avare, hep avare!