Avare Şiiri - Dağlar Özügüç

Ben kış memleketi çocuğuyum bilesin
Kara kaş kara göz gergin dudaklar
Saçlarım solgun yapraklarla yarışır
Nemli bulutlar taşırım gözbebeklerimde
Savurur içimdeki hatıraları deli rüzgarlar
Ben dertli bir aşığım buralarda
Yagmurlar en iyi arkadaşım
Severim yürümeyi yagmurda
Savrulurken yüzüme saçlarım.
Kimse bilmez ben o yağmurda gizliden ağlarım
Her sonbaharda biraz dert yüklenirim
Nihavend ezgiler saklanır hep içimde
Aklımda kalan aşk sarhoşu romanlar
Kül tablasında yarısı içilmiş sigaram
Masada beni diri tutacak bir fincan kahve
Birde romanlardan fırlamış kahramanlar
Aklımda cirit atarlar akşama kadar
Mevsimlerin yoğurduğu biriyim ben
Uzak hayallerden çıkmış gelmiş bir yorgun
Bunalmış hisleri sessiz vede durgun
Yıpranmış diş fırçasına sarılmış
Yarısı okunur bir şiire vurgun
Uçuk avarenin biriyim ben