Avare Şiiri - İbrahim İspir

zamanı eskiten çılgın fotoğraf
yaşlandıkça kaybolur

suyun coşkusu
avuçlarında sıkışan karanfil

yokluğunda eskir
balkondan sarkan güneş

sevdanın yüzü tanık o
karanfil kokan fotoğraf

sen hep avluda kaldın yağmurda
güneşin esişinde yüzün

üşümüş soğuktan gece kuşları
kapıları açık uykusuz gece

bir ayrıntı şiire sarılan
başkası yok

uçan bir martı okyanus
deniz feneri ve pencerem

aklıma gelir korsana satıldığım
havalandı güvercin deniz üşümüşl

avarelikten ürperen sevda
seninle yalnızlığı paylaşır sessizlik

bıraktım türküleri
yaslandığın ağacın gölgesinde

unttum kar türküleri üşütür
arkasından ağlayan başka
tanrı bulunur

sen yine de susma
içimi acıtır esmer bakışın