Av’çûn Şiiri - Gülsüm Baykara

Ziyadesiyle mevsimsel bir sebep

Ve bencilin toprağına iki ekip

Güneşin avucunda ise kırağı dizi dizi

Neylesin alnını ovuşturan bizi sizi

Yükselen sızıyla kompleksin 

Şimdilik role bürünen yalnızca metin

Ve çalı çırpı misali inancım 

Zamanın çeperiyle samana yansıyan bir iki toz bulutum

Böylece dize getirdikçe mürekkebi 

Sise karışıyor umduğum dilberi

Evresi nefesiminse sona doğru düz çizgiyken

Bir başka boyutla çevrelenen setlerle eveledin pusudayken

Kalbim argın biraz da çelimsiz bir kurşun
Gübresiyle bir fide bu sebepten uzakta on üç arşın

Ellerinin gelip gittiği köprücük 

Enseme hislenen tatlı buruk

İslenen bu yoğun bileşenli tat 

Saliselerle çekilir oldu kat kat

Çekilen denizle yıldızların perverliği nilüferle sulandı 

Ve arsız sıvının ince bele dökümü bir nefesti

Râh’ın heyecanıysa uzaktan gelen râhiya misali 
Zira alamazsın sen işitemediğin menekşeyi

Gelecek olanı çiselediğin akışla tahayyül ederek 
Mağlubiyeti eklersin cür’ana bilerek

Ak tanelerine uğrayan yangınla anladımdı

Ve ben o demden beri hiç düşürmedimdi sinemden
 dide-i âh-u zârını