Av’çûn Şiiri - Gülsüm Baykara

Ziyadesiyle mevsimsel bir sebep
Ve bencilin toprağına iki ekip

Güneşin avucunda kırağı dizi dizi
Alnını ovuşturan neylesin bizi sizi

Yükselen sızıyla kompleksin
Şimdilik role bürünen metin

Çalı çırpı misali inancım
Zamanın çeperiyle samana yansıyan bir iki toz bulutum

Dize getirdikçe mürekkebi
Sise karışıyor umduğum dilberi

Evresi nefesimin sona doğru düz çizgiyken
Bir başka boyutla çevrelenen setlerle eveledin pusudayken

Kalbim argın biraz da çelimsiz bir kurşun
Gübresiyle bir fide bu sebepten uzakta on üç arşın

Ellerinin gelip gittiği köprücük
Enseme hislenen tatlı buruk

İslenen bu yoğun bileşenli tat
Saliselerle çekilir oldu kat kat

Çekilen denizle yıldızların perverliği nilüferle sulandı
Ve arsız sıvının ince bele dökümü bir nefesti

Râh’ın heyecanı uzaktan gelen râhiya misali
Zira alamazsın sen işitemediğin menekşeyi

Gelecek olanı çiselediğin akışla tahayyül ederek
Mağlubiyeti eklersin cür’ana bilerek

Ak tanelerine uğrayan yangınla anladımdı
Ve ben o demden beri hiç düşürmedimdi sinemden
dide-i âh-u zârını