Av Şiiri - Abdullah Atay

bir bahar sabahında
yalçın kayalı dağda
ve en kuytularda
yaşanıyordu bir telaş
bir heyecan...
doğum yapmıştı ceylan
ilk adımı atmıştı analığa
yavru cereni emzirip
basıyordu bağrına..

aynı vakitlerde
bir dağ köyünde
avcı hasan’ın evinde de
mutluluk yaşanıyordu...
hasan’ın oğlu olmuş
herkesi sevince boğmuştu.

hasan da o sıralar dağdaydı
tutkunu olduğu avdaydı...

zaman öğleyi bulmuştu.
yavru ceren doymuş
mışıl mışıl uyumuştu...

acıkmıştı ana ceylan
ayrılıp yuvadan
en otlu yerlere gitti.
en taze yerlerinden
en sevdiklerini yedi...

hava da sıcaktı...
içi yanmış susamıştı.
koşarak indi ırmağa
su içti kana kana...

hasan ceylanı takipteydi
onun suya indiğini gördü.
tüfeğe fişekleri sürüp
kaya ardında pusu kurdu.
gözünü kırpmadan bastı tetiğe
ceylanı can evinden vurdu.
zavallı cansız düştü ırmağa
hasan da başladı çılgınca bağırmağa...
kayadan gözü kara atladı
elindeki tüfek yüzünde patladı
avının yanı başına yuvarlandı.

ortalık hep kan revandı
ne yazık ki giden iki candı
ırmağın soğuk suları
kızıla boyanmıştı...

vakit bir hayli geçmiş
güneş ufukta çoktan batmıştı.
gecenin sessizliğini
öksüz ceylanla
yetim oğlanın
feryatları sarmıştı:

anneeeeeeeeee! .............
babaaaaaaaaaaa! ..............