Av Şiiri - İrfan Okyay

Tozun içinden geçen güneş ışığı
Bir derenin yanından kıvrılarak
Bir sabah yüzüme vurur ve ben
Anlarım ki en büyük hüzün
Yüzünü bir gün görmemekmiş
Ve sana olan sevgim
Ben gözlerimi kapatınca bile uyanıkmış
Sevmek eğer bir gönlü umarsız ve
En derin uykusunda yakalamaksa
Üç gün ve üç gece süren
Saçları dökülmüş ve bu yüzden
Başını yel, gözünü kan bürümüş
Kırkbeş yaşında dizlerinde ağrılarla
Bir adamın izlediği av gibi seviyorum

Yirmiüç yaşına bastım bugüne bugün
Ve Yahudi bir peygamberin Jerusalem’de
Uykusu ne kadar ağırsa o kadar uykusuzum
Çünkü tek derdim bu tutkun uykusuzluktur
Seninle sürecek günlerin hepsini
Bir bir saymaktır ve ben uyumam
Çünkü hiçbir kurt
Koyunları sayarken uyuya kalmamıştır.