Aurora Şiiri - Emin Karaduman 2

Aurora...
Bir ara bakmaya, çalıştım
baktıklarını
anlamaya.
Ey yok edici nazar!
Işıması büyülü.
Ey sidretülmünteha!
Sanki çalmış,
saklıyor özünü.
Ona ait değil.
Nazariyeler açıklıyor,
Akmasa da
ıslatıyor abıhayatı,
baharortasında
sımsıcak güzünü.

Yahut Aurora,
Gözünü kaplamış
Ah Ejderhalar
Etmiş ahufizar
gönül.
Arasan da
kaybedersin
Bulamazsın.
Ve aniden
seren eder
o zehr-i aşk
kalırsın ejderhanın
solunda,
Sımsıcak...

Yer yok, yol yok!
Güzergah nafile,
bulunmaz namümkün.
Pusulasın bazen,
bazen aşkta mizah
hasretle suzan.
Aurora,
fırtınayla
borayla
sulanmış zaten
ahfàyı yutar hep
aşkı ise nadiren.

Aurora;
acı seli,
asırlar esatiri,
tatlı yeşil.
Yoklukta ve
sefaletin doruğunda
aniden ışıldıyor,
kamaştırıyor
Gönüllerin ama
gözlerini.

Aurora;
bilinmez rehberi,
yol gösterici.
Ay'dın daima zifiri karanlıkta.
Aydınlat!
Zifiri gönülleri.