Attila İlhan anısına Şiiri - Süleyman Zaman

Bir sonbahar sabahı, düştü o yaprak
O olgun yaprağı, özüne kattı be toprak
Ağlayan gözlerden dökülsün yaşlar bırak
“An geldi, Attila İlhan öldü” dediler

Aşiyan yollarında, döndü o aslına
İrşat oldu her an, ışık oldu nesline
Bilinç yansımıştı onun gül cemaline
Ahu figan eyledim, candan dost dediler

Büyük üstattı, ışıktı, Attila İlhan
O her zaman insanlara, olmuştu ilham
Toplum damarında dolaşan temizce kan
Yaşamda ki görevini yaptı dediler

Bir kavga adamıydı, vermedi hiç ödün
Yeşertecek fidanları sonsuzca gömün
Derya kadar sevgi taşırdı, nazik gönlün
O bir karıncayı bile ezmez dediler

Bir bilgeydi o; boyu kadar kitapları
Ne güzel anlatmıştı, hazzı sevdaları
Hiçbir şeye değişmezdi, o vatanını
Kendi ülkesinin aydınıydı dediler

Duygulara yer vermezdi, akıl doluydu
Onun yolu insanlığın gerçek yoluydu
Atatürk ile bilinci, dolu doluydu
Emperyalizme karşı durmuştu dediler

Duruşu çelebi, filozof, bir şairdi
Söylediği her şeyler yaşama dairdi
Kabına sığmayan ve akan bir nehirdi
Hele gir dünyasına, deryadır dediler

Ölmedi özü, sonsuzluğa aktı tini
Kalplerinde yaşatacak, onu seveni
Var eder gelen gideni, giden geleni
Evrenin temel yasası budur dediler

İhanet etmedi, asla kendi halkına
Uygun yaşadı her zaman bilin aslına
Kızardı kibirli ve kompleksli aydına
Adam gibi bir adamdı, bilge dediler

Zamanım, mekanım değişir ve dönüşür
Devinir her şey, ölen doğar, doğan ölür
Hakikat şehrine girenler bunu bilir
Bilenin dili, gerçeği söyler dediler

12.10.2005