Attila İlhan Şiiri - Ayhan Sönmez 2

hayata kayıt düştüm zilzurna bir zamanda
işinde gücündeydi yağmur, ıslatıyordu şehri
kalpaksız bir attila ilhan yağıyordu
doludizgin bir yaşama savaşından
karanlık sokaklardaki gizli öpüşmelere

“an gelir” di işte
mecburiyeti olmasa da
yıldızlar da ıslanırdı yağmurda
haliç’te dok işçilerinin grevi
çoktan ertelenmişti yağmur sebebiyle
kaç şilep “sisler bulvarı”nda yalnız yürüyecekti
attila ilhan’sız selam verecekti kaç rüzgâr
grevci işçilere

bir öpücük kondurmuştum
iki yudum biranın esrikliğinden aldığım cesaretle
“yağmur kaçağı” şiirlerin tanıklığına sığınıp
gözlerindeki hüzünlü güvercinin yüreğine

sokakta bir başıma kaldım, karanlıktı
çakal ulumaları devriye geziyordu tilki adımlarıyla
“bir militan ölüyordu” gecenin en şiirsiz yerinde
beline doladığım kollarım da hayırsız çıktı
kırıldılar durduk yerde
“çöp gibi bir oğlan” seni alıp gitti
yağmurun tam ortasına oturup ağladım
anason kokusundan boğuluyordu gece

“yoksul gramofonlar” dan suzinak hüzünler
üstüme başıma akıyordu
aklım başımda değildi besbelli
bütün şehir üstüme üstüme geliyordu
grevci işçilerle peynir ekmek yedimdi en son
porsuk’ta alabanda olan
gözleri rüzgârlı çocuk
haber vermeseydi öldüğünü
bütün şehri ateşe verecektim

hayata kayıt düştüm zil zurna bir zamanda
işinde gücündeydi yağmur, ıslatıyordu şehri
kalpaksız bir attila ilhan yağıyordu geceden
ben fena halde ıslanıyordum
gecenin şiiri doğurduğu saatlerdeydi zaman

11 ekim ’05, antalya